Ludzie wyrośli w tradycji i kulturze europejskiej, generalnie biorąc, bardziej aprobują agresje i przemoc z „pobudek altruistycznych” (działania dla dobra innych, aby chronić innych) niż działania agresywne dla bezpośredniego zysku i motywowane wyładowaniem złości; bardziej aprobują agresję i przemoc, jeśli uważają, że jest to odpowiedź na prowokacje i zagrożenie uważanych za ważne wartości, niż spontaniczne, nie sprowokowane napaści na inne osoby (por. Frączek, 1985). Dzieci natomiast w swoich ocenach agresji kierują się w pierwszym rzędzie bezpośrednim efektem, tj. „szkodliwością” samego zachowania się dla ofiary a nie kontekstem społecznym i uzasadnieniami podejmowania przemocy.
